Eens je onder de boog doorgewandeld bent, lijkt het haast alsof je teruggereisd bent in de tijd. Vlak voor je staat een (erg!) imposante kerk. De vergulde beelden op het dak glinsteren in de kille ochtendzon terwijl de schaduw van de toren de rest van het plein opslokt. De kerk oefent een zekere aantrekkingskracht uit die moeilijk te weerstaan is. Of misschien heb ik het gewoon erg koud en wil ik naar binnen. Kan ook natuurlijk. Ik baan me langzaam een weg naar het midden van het plein.
Voor een nogal ‘accident-prone’ iemand als mezelf, is het uitkijken. Het ganse plein is bedekt met (ooit) keurig geordende kinderkopjes. Ik draai me om en sta oog in oog met één van de grootste Belgen aller tijden, Hendrik Conscience. Ik vind het een beetje vreemd dat zijn beeld, hoewel het op een verhoog staat, een beetje verloren gaat.
Jammer genoeg zijn de cafeetjes op dit onmenselijk vroege uur nog niet open. Een warme choco zou anders wel smaken, of een lauwe Duvel of zo. Om de bijtende koude ineens met een smak dood te slaan. Ik besluit me dan maar neer te vleien op één van de bankjes die voor de kerk staan. Hoopvol probeer ik enkele zonnestralen op te vangen met mijn gezicht, maar hou er al snel mee op wanneer de voorbij kuierende mensen me vreemd beginnen aan te kijken.
Voor de rest is het Conscienceplein haast volkomen verlaten. Misschien is het de bijtende kou, of het vroege uur, of misschien zijn de kuddes toeristen dit prachtige stukje Antwerpen vandaag even vergeten. Ik stoor me er in elk geval niet aan. Mijn tenen zijn ondertussen herleid tot ijslolly’s en mijn neus loot harder dan een Keniaanse marathonatleet. Tijd om terug te keren naar het heden, door de boog, weg uit de Middeleeuwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten