Crossroads

Vroeger was dit plein een meeting ground voor hippies. U weet wel, die Lennon fans die nooit helemaal over de break up van de fab 4 zijn geraakt.

Wannes van de Velde en co kwamen er liedjes zingen, een pint drinken en een fritzak vol gras opsteken. Dat was de goeie ouwe tijd van de Muze; We hadde geen dvd's, geen mp3's. Alleen maar wa cassettetjes...

Maar de tijden veranderden. Toen de muur viel was er even die illusie dat het grote plan zou lukken. Maar snel werden er overal nieuwe muren geplaatst. Tegen 1996 was de 20ste eeuw voorbij en de échte kapitalisatie sloeg toe. Alle hippiekinderen werden verdieners.

Langzaam maar zeker trokken onze vrienden weg van het plein. Tot uiteindelijk vandaag kwam en het een terrein van de andere kant is geworden. Het plein van de rechtse mannen.

Op het ritme van het leven ademt de stad mee. Zij neemt mensen en ideeën in zich op, verslindt hen en spuwt ze terug uit. Op de golven van de geschiedenis dobbert het conscienceplein mee, onder wakend oog van haar beschermheer.

Wax and wane. Het is de ironie van het lot dat een en hetzelfde plein in staat is om de meest uiteenlopende mensen te herbergen. Daar kunnen we misschien met zijn allen iets van leren. Dit plein is dus toch nuttiger dan ik dacht. Mea culpa.

En om Stijn te volgen: How many roads must a man walk down, before you can call him a man? The answer my friend, is blowing in the wind... -Dylan-