Crossroads II

We naderen de laatste fase van een project dat ik voor de eenvoud gewoon "conscienceplein" noem. De MACs in het EMI staan er vol mee. Net als al mijn harde schijven, draagbaar of niet.

Uiteraard dekt die vlag de lading niet. Dat doen vlaggen zelden trouwens.
Wat ze wel doen is wapperen. That's it. Niets meer, niets minder.

Ik heb altijd gedacht dat een wapperende vlag iets had. Als ik naar vergeelde foto's keek van de vlag op iwo jima. Of onder een regimentsvlag stond in St-Pauls cathedral.

Ik dwaal af. Wat er nog meer in dit project zit zijn kleine, onoogelijke zaken, die toch alle verschil van de wereld maken voor het welslagen van dit project.
Of eender welk project for that matter.

Hartelijk lachen om een sleutel die in de kelder zit en dan met benepen hartje dit gaan vertellen aan de eigenaar.

Een glas wijn krijgen van de Patrick.

Of in de rots zitten en bij pot en pint onszelf op de borst kloppen: "Wij hebben dat goed gedaan vandaag."

En weten dat er nog veel te doen is, maar dat kon ons even niet interesseren.
Nu is er nog steeds veel te doen. Maar iets minder dan in het begin.

De eerste stap van een reis van duizend passen is de moeilijkste. Zo placht men te zeggen (nooit gedacht dat je dit woord op een blog zou lezen he).

ZEVER! Alle 999 passen daarna zijn even zwaar. Maar je weet dat met elke pas die je zet er één achter je ligt.

Zoals gezegd is het bijna afgelopen. Binnen 2 maanden is deze blog zo zielig en verlaten als een katje in de regen.

Daarom alvast:

Dank u lezers om uw tijd hiermee te verspillen

dank u maten om te posten omdat ik anders niet stop met zagen

dank u plantijn om mijn belastinggeld op zulk een lovenswaardige manier over de balk te smijten. Ik zou geen betere besteding kunnen opnoemen dan het aanzetten van jongeren tot schrijven.

P.S.: (aan de TDF)JA weer een post gevuld met moeilijke woorden. Het spijt me niet in het minst.

P.P.S.: spelfouten in deze tekst kunnen vierkant den boom in. Thoreau, Walden en Eliot hadden allemaal correctrices. HA!