Werkt u? En uw vrouw? Gaan de kinderen nog naar school?
Als u op de bovenstaande vragen driewerf ja antwoordt, dan bent u waarschijnlijk wel bekend met het fenomeen ‘kinderopvang’. Meestal is de kinderopvangdame, of hoe heet zoiets, een oudere dame met een dikkere omvang. Een beetje zoals een forse kloek die over haar kuikentjes waakt. In de jaren ’60 was dat niet waar geweest. Toen moesten de kinderopvangdames een wespentaille hebben om aan de bak te komen.
Verbaast? Verontwaardigt? In een deuk van het lachen?
Terecht! Ik zal meteen met de deur in huis vallen. Vroegen waakten de prostituees over uw kinderen. Ja inderdaad! De prostituees. De dames van plezier. De hoeren.
Uit de vorige afleveringen van ‘Ooit op het Conscienceplein’ heeft u waarschijnlijk al kunnen afleiden dat de straten er niet geplaveid waren met goud en diamanten. De mensen waren er arm. Ze hadden amper ne nagel om aan hun gat te krabben. Om het op zijn Antwerps te zeggen.
Alleen als er hard gewerkt werd stonden er ’s avonds boterhammen op tafel. En heel misschien een beetje beleg. Voor kinderopvang was er dus zeker geen geld. Maar je kon die luidruchtige en hyperactieve koters toch moeilijk heel de dag binnen houden. Dan zaagden ze je de oren van de kop. Je kon er moeilijk op blijven slaan hé.
De kinderen zaten dus buiten op straat. Aangezien dat de vaders er niet waren om hen in het oog te houden, en de moeders de hele dag bezig waren met het wassen van diens vuile onderbroeken, moest er iemand anders toezicht houden. En wie beter dan de dames de die hele dag bijna niets anders deden dan door een raam kijken.
Volgens de overlevering is het hele proces eigenlijk een beetje vanzelf op gang gekomen. Moeders moesten toen immers niets hebben van prostituees. Dat vuile addergebroed zat vol ziektes en probeerde constant hun mannen af te pakken. Nee, de dames van plezier zijn, net als alle andere vrouwen, geboren met een stevig moederinstinct.
Elke dag zagen ze de kinderen uit de buurt voor hun raam spelen. Van achter hun glazen scheidingswand konden ze hen enkel gadeslaan. Toch ontstond er een soort band. Ze spraken nooit, keken elkaar amper in de ogen. Maar toch was hij er. Die band. Als je aan ‘hun’ kinderen kwam, zouden zij er wel voor zorgen dat er bij jou nooit nog kinderen zouden komen.
En zo ontstond de eerste kinderopvang op het Conscienceplein. Zij het uit eerder onverwachte hoek. De dames van plezier, de prostituees.
Het opvangcomité P.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten