“There's a uh, big machine in the sky, some kind of, I dunno, electric snake, coming straight at us. “
“Shoot it.”
“Not yet, I want to study its habits.”*
Geen idee wat hier aan de hand is? Maak je geen zorgen, ik ook niet. Om de bovenstaande onzinnige zinsnede zinnig te interpreteren moet je ongetwijfeld een kind van de Sixties zijn.
De Sixties, die zaligmakende tijd waar er buiten geneukt werd op kinderkopjes. Een tijd waar moeders hun kinderen nog ongestraft een pak rammel mochten geven. Een tijd waar de vrouw achter de haard zat, en de man op café met een jenever voor zijn neus. Prachtige tijd toch hé, die Sixties.
Ook op het Conscienceplein was het niet anders. En Luc, op zijn Stoel met een Darmontsteking, sloeg alles gade. Je kon je rug niet keren of daar was hij. Met zijn grappige roze bril en zijn fantastische verhalen. Verhalen over dingen die zo fantastisch waren dat zelfs een tienjarige ADHD’er op speed ze niet zou kunnen bedenken.
En zo werd Luc, op zijn Stoel met een Darmontsteking, ieders beste vriend. Jonge rebellen, vooral die olijke bende uit het Pannenhuis, waren gefascineerd door hem. Zijn reisverhalen inspireerden hen om de gekste dingen op doek te kladden. Vreemde schilderijen vol fleurige kleuren en abstracte vormen. Dingen waar niemand iets van begreep. Behalve als je Luc, op zijn Stoel met een Darmontsteking, kende. Dan werd het allemaal kristalhelder.
Maar de hemel bleef niet rooskleurig. Al snel vond de politie dat het genoeg was geweest. Die Luc, op zijn Stoel met een Darmontsteking, had een slechte invloed op de jeugd. Hij was gevaarlijk. En zo werd hij verbannen naar de donkere hoekjes en steegjes van het plein. Waar de jongeren hem konden vinden om naar zijn reizen te luisteren.
Het was dan ook in die tijd dat Luc, op zijn Stoel met een Darmontsteking, zijn naam veranderde naar iets korter. Iets dat lekker bekte.
Hij koos uiteindelijk voor LSD. Luc, op zijn Stoel met een Darmontsteking.
* Fear and Loathing in Las Vegas; na het innemen van LSD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten